Biography of Mahatma Gandhi

Mohandas Karamchand Gandhi (/ˈɡɑːndi, ˈɡæn-/;[2] Hindustani: [ˈmoːɦənd̪aːs ˈkərəmtʃənd̪ ˈɡaːnd̪ʱi] ( listen)); (2 October 1869 – 30 January 1948) was the leader of the Indian independence movement against British rule. Employing nonviolent civil disobedience, Gandhi led India to independence and inspired movements for civil rights and freedom across the world. The honorific Mahātmā (Sanskrit: "high-souled", "venerable")[3]—applied to him first in 1914 in South Africa[4]—is now used worldwide. In India, he is also called Bapu (Gujarati: endearment for "father",[5] "papa"[5][6]) and Gandhiji. He is unofficially called the Father of the Nation.[7][8]

Born and raised in a Hindu merchant caste family in coastal Gujarat, western India, and trained in law at the Inner Temple, London, Gandhi first employed nonviolent civil disobedience as an expatriate lawyer in South Africa, in the resident Indian community's struggle for civil rights. After his return to India in 1915, he set about organising peasants, farmers, and urban labourers to protest against excessive land-tax and discrimination. Assuming leadership of the Indian National Congress in 1921, Gandhi led nationwide campaigns for easing poverty, expanding women's rights, building religious and ethnic amity, ending untouchability, but above all for achieving Swaraj or self-rule.

Gandhi famously led Indians in challenging the British-imposed salt tax with the 400 km (250 mi) Dandi Salt March in 1930, and later in calling for the British to Quit India in 1942. He was imprisoned for many years, upon many occasions, in both South Africa and India. Gandhi attempted to practice nonviolence and truth in all situations, and advocated that others do the same. He lived modestly in a self-sufficient residential community and wore the traditional Indian dhoti and shawl, woven with yarn hand-spun on a charkha. He ate simple vegetarian food, and also undertook long fasts as a means of both self-purification and social protest.

โมฮันดัสคารามชนด์คานธี (/ ɡɑːndi, ɡæn - /; [2] ฮินดู: [moːɦənd̪aːskərəmtʃənd̪ɡaːnd̪ʱi] (ฟัง)); (2 ตุลาคม 1869 - 30 มกราคม 1948) เป็นผู้นำของอินเดียเป็นอิสระขบวนการต่อต้านการปกครองของอังกฤษ พนักงานการละเมิดสิทธิรุนแรงคานธีนำอินเดียเพื่อความเป็นอิสระและเป็นแรงบันดาลใจการเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิมนุษยชนและเสรีภาพพลเรือนทั่วโลก ฝันมหาตมะ (ภาษาสันสกฤต: "souled สูง", "เคารพ") [3] -applied กับเขาเป็นครั้งแรกในปี 1914 ในแอฟริกาใต้ [4] -is ใช้ในขณะนี้ทั่วโลก ในอินเดียเขาจะเรียกว่า Bapu (คุชราต: ความรักสำหรับ "พ่อ" [5] "พ่อ" [5] [6]) และ Gandhiji เขาถูกเรียกอย่างไม่เป็นทางการของพระบิดาของชาติ. [7] [8]

เกิดและเติบโตในฮินดูครอบครัวพ่อค้าวรรณะในรัฐคุชราตชายฝั่งตะวันตกของอินเดียและการฝึกอบรมในกฎหมายที่ภายในวิหารลอนดอนคานธีแรกลูกจ้างแพ่งละเมิดรุนแรงเป็นทนายความชาวต่างชาติในแอฟริกาใต้ในการต่อสู้ถิ่นที่อยู่ในชุมชนชาวอินเดียของสิทธิมนุษยชน . หลังจากที่เขากลับไปยังประเทศอินเดียในปี 1915 เขาตั้งค่าเกี่ยวกับการจัดระเบียบชาวบ้านเกษตรกรและแรงงานในเมืองเพื่อประท้วงต่อต้านมากเกินไปที่ดินภาษีและการเลือกปฏิบัติ สมมติว่าเป็นผู้นำของสภาแห่งชาติอินเดียในปี 1921 คานธีนำแคมเปญทั่วประเทศเพื่อบรรเทาความยากจนการขยายสิทธิสตรีสร้างมิตรภาพทางศาสนาและชาติพันธุ์สิ้นสุดหวั่น แต่เหนือสิ่งอื่นใดเพื่อให้บรรลุ Swaraj หรือกฎตนเอง

คานธีที่มีชื่อเสียงนำในอินเดียท้าทายภาษีเกลืออังกฤษเรียกเก็บกับ 400 กม. (250 ไมล์) Dandi เกลือมีนาคมในปี 1930 และต่อมาในการเรียกร้องให้อังกฤษออกจากอินเดียในปี 1942 เขาถูกจำคุกเป็นเวลาหลายปีเมื่อหลายครั้ง ทั้งในอินเดียและแอฟริกาใต้ คานธีพยายามที่จะปฏิบัติอหิงสาและความจริงในทุกสถานการณ์และสนับสนุนให้ผู้อื่นทำเช่นเดียวกัน เขาอาศัยอยู่อย่างสุภาพในแบบพอเพียงชุมชนที่อยู่อาศัยและสวม dhoti อินเดียโบราณและผ้าคลุมไหล่ทอด้วยเส้นด้ายมือหมุน Charkha เขากินอาหารมังสวิรัติง่ายและยังรับหน้าที่อดอาหารนานเป็นวิธีการของทั้งตัวเองบริสุทธิ์และการประท้วงทางสังคม